چاله ای در دل یک باغچه

بسمه تعالی

نمی‌دونم یهویی چی شد...؟

خیال می‌کردم دیگه برای همیشه از دست افسردگی رها شدم، غم‌های عمیقی که مثل یک شمشیر یخی توی قلب آدم فرو می‌رن و سرماشون آروم آروم و به دور از زوال به همه جاهای بدن سرایت می‌کنه، خاطرات خوب رو مسموم می‌کنه و مزه زندگی رو از بین می‌بره.

ولی حالا برگشته.

نمی‌دونم دقیقا دلم می‌خواد از چی بنویسم، تصور درستی ندارم. پر از احساسات مشمئز کنندم و دلم می‌خواد فقط برم... کجاش رو دقیق نمی‌دونم، یه سری استانداردها مد نظرم هست ولی مقصود کلی‌م فقط رفتن به یه جاییه و لعنتی حتی از نشدنی هم نشدنی‌تره. پاهام سنگینن و قلبم سنگین تر. از جام بلند شدن شاخ قول و دست و بالم ضعیف و رنجور، چی و چه‌طور می‌شه از این حال بیرون اومد یه جواب داره...

یه جوابی که جواب همه بی‌جوابی‌هاست.